Volta Hohoe

31-10-2015
Ontbijt kregen we niet in die "jeugdherberg", maar dit wisten we van te voren; dus hadden we zelf van alles mee genomen en het in onze kamer gezellig gemaakt.
Voor het ontbijt was ik over het terrein gelopen om foto's te maken. De dames moesten nog douchen en aankleden. Het was een groot terrein met verschillende etages en terassen, maar ook helaas weer vergane glorie. Zonde, dooodzonde. Er stonden heel wat possobans, prachtig om te zien. Grappig om te zien hoe de Afrikaanse kunst afwijkt van de westerse.
Na het ontbijt gingen we met z'n alle naar de hoogste berg van Ghana, de Afadja 885 meters hoog. Deze berg ligt op de grens met Togo en was het begin van een hele bergketen met hoog gebergte. Onze gsm providers wisselden constant van Ghana naar Togo en terug. Voor mij niks bijzonders, voor de andere vrijwilligers wel.
De klim naar de top duurde 1 uur en het was een heftige zeer steile klim. Zaaaaalig, net als die laatste in Schönau daar hebben we ook zo heerlijk steil geklommen.
Onderweg zag ik prachtige vlinders en bijzondere paddestoelen. Te mooi om niet te fotograferen; maar de jeugd liep alsmaar door. Uiteindelijk ben ik toch gestopt en heb gewacht tot 'n vlinder ging zitten. Zoveel pracht is toch gewoon zonde om daar aan voorbij te lopen.
Eenmaal bovenop de berg kwamen we uit de jungle, zo de gloeiend hele stenen sauna in. Ik weet niet of die top van nature kaal was, of dat ze hem gekapt hadden van wege het geweldige uitzicht. Het was er in ieder geval totaal schaduwloos, ontzettend heet en de lucht zat vol met muggen en kleine vliegjes. Dus toen we zowiezo al bezweet de top bereikten, werden we geroosterd door de zon en geatacceerd door vliegende steek-beestjes.
De weg terug was een hele uitdaging. Het woud was vochtig, dus de houten stammen waren bedekt met mos. De stukken rots waren glibberig en je moest oppassen voor de wegrollende steentjes. Om de haverklap ging er eentje van ons onderuit. Ik was de enige met bergschoenen aan, de jeugd had sneakers of sandalen. Niet echt het goede materiaal om de bergen in te gaan.

Beneden aangekomen zouden we bij het eco-touristen centrum een lunch krijgen. Deze zou gebracht worden. Maar het was nog vroeg, dus de lunch was nog niet klaar.
En wederom had Knox de hele tijd telefonisch contact met onze kok.

Het uitstapje ging verder richting Wli waterval. Deze lag ongeveer 12 km verderop in de jungle. De eerste 10 konden we met de bus rijden, daarna moesten we lopen.
10 Km door de jungle op een zandweg is een hele uitdaging. Oh man, wat had ik graag achter dat stuur gezeten. We hebben meer dan 'n uur kunnen genieten van de stuurmanskunsten van onze chauffeur. Deze had voor ons een klein omweggetje genomen, zodat we de grensovergang naar Togo konden zien. Raar, heel raar. Midden in de jungle, op een hobbelige zandweg, staat dan plots een douanehuisje met slagboom en al. Een van de jongens wilde graag uit de bus stappen en vragen of hij eventjes in Togo mocht staan. Maar Knox zei dat hij dat beter niet kon doen. De douaneambtenaren dragen geweren en kijken niet echt vriendelijk.
Dus zijn we doorgereden.
Onze rit eindigde bij een piepklein touristencentrum, natuurlijk nog steeds in het woud. Het was eigenlijk een mini dorp. Guesthouse, chapel, winkeltje voor levensmiddelen, souvenierswinkeltje en uiteraard de nodige kunstenaars met hun houtsnijwerken en schilderijen. Het was heerlijk pitoresque, stil, relaxed, geen opdringerige verkopers, gewoonweg zaaalig.
Nadat we allemaal genoeg voorraad hadden ingeslagen ( cola, sinas, koekjes, chocolade), zijn we aan onze wandeltocht naar de waterval begonnen. 3 Kwartier duurde deze en alsof de duvel ermee speelde......het begon te regenen. Nu hadden we de hele dag in een verzengende hitte geklommen, verlangend naar die frisse douche onder de waterval, werden we kletsnat geregend. Niet te filmen. Maar wij lieten ons niet weerhouden van een plensbui. We hadden niet voor niks onze zwemspullen meegesleept. Eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen, was het alweer droog.

De waterval was prachtig en hoog. We zijn het water ingegaan om helemaal tot aan de val te komen. Het water was niet koud, maar de "regen" die van de val afkwam was wel koud en hard. Je moest heel voorzichtig lopen want de stenen op de bodem waren verraderlijk glad en hadden scherpe kantjes. Mark ( Canadese vrijwilliger) had zich al snel aan z'n voet verwond en ging uit het water.
Heel erg raar om onder een waterval te staan. Het water komt niet gelijkmatig naar beneden, maar met emmers over je heen gegoten.
Ik heb dat niet lang kunnen volhouden, ik werd gewoon voorover geduwd. De mannen bleven natuurlijk wel staan en hadden achteraf blauwe vlekken op hun schouders en rugpijn. Slappelingen!

Nadat de jeugd uitgespeeld was, zijn we terug gelopen en stond onze lunch klaar. Eindelijk. Het was ondertussen al 3 uur en we waren uitgehongerd.
Halverwege het eten begon het alweer te regenen, wat al heel snel een enorme hoosbui werd. We hebben vliegensvlug onze rugzakken en bordjes met de hele picknick-doos in de bus gelegd en hebben daar verder gegeten.

Iedereen kreeg de slappe lach. De een na de ander wist wel een melige opmerking te plaatsen, de ramen raakten helemaal beslagen en het werd ontzettend warm en knoergezellig in de bus.

We moesten echter vertrekken om voor het donker weer in het hotel te zijn en zoals verwacht ging dat niet zo maar. De wegen waren modderstromen, de bliksem was de straatverlichting. Geweldig om mee te maken, geweldig om te zien, geweldig dat we niet vast zijn komen te zitten.