Van Accra naar Tamale

01-11-2015
Zondagochtend.
Terug naar Accra.
Er was een optie om onderweg nog een berg te beklimmen vanwege "die schöne auszicht" boven op de berg. Maar daar is niks van gekomen.
Het regende weer (Volta is een tropisch REGENwoud) en de jeugd was kapot. Ze hebben bijna de hele weg geslapen. Niet alleen van de wandelingen maar ook omdat ze de avond van te voren flink doorgezakt zijn. De alcohol damp was duidelijk in de bus aanwezig.

Op maandag ben ik de hele dag in Accra gebleven. Even luxe snuiven. Winkelen, Italiaans ijs eten, goudse kaas inkopen en effe genieten op het strand.

Dinsdag, heel vroeg in de ochtend, ben ik met de VIP-bus naar Kumasi gereisd.
Wauw, alles met rooie pluce bekleed, rode gordijnen met kwastjes eronder aan en ik zat helemaal achterin, in het midden. Voelde me de queen.
De tocht eindigde 7 uur later in Kumasi en ik mocht weer bij eric, in het bisshops house, overnachten. Het was fijn om weer daar te zijn. Voelde oh zo vertrouwd.
Na het avondeten heb ik samen met eric zijn neefjes geholpen met het huiswerk maken. Goh, deze kinderen hadden veel meer huiswerk als ik verwacht had. Ik geloof dat ze op een van de betere scholen zitten. De stof die ze moesten kennen vond ik ook zo opmerkelijk. Romaanse cijfers voor een 9 jarige???? Rekensommen vond ik ook moeilijk voor die leeftijd. Ze krijgen ook een vak wat je kunt beschrijven als een mix van sociolgie/psychologie/fylosofie/maatschappijleer/opvoedkunde.
Heel erg leerzaam en boeiend. Dit was nog wat voor de Nederlandse basisscholen.

De volgende ochtend moest ik al vroeg op, want de bus naar Tamale, vertrok om 7 uur.
We waren ruim op tijd, maar er stond geen bus klaar. Na een tijdje wachten kwam de directrice aangelopen met de mededeling: No. No bus at 7. Waar ken ik die uitdrukking toch van?
Vanaf 10 uur zou de bus te verwachten zijn, dus moesten we maar terug komen.
Eric gaf me 3 opties: wachten in Bischop house, Wachten op Syto-office of met hem mee rijden voor allerlei zaken. Ik koos het laatste.
Dat was een goede keuze, bleek achteraf. Hij reed van hod naar haar, schoonzus ophalen en naar het werk brengen, langs de bostbus post ophalen en die naar z'n moeder ( in n villawijk) brengen, waterzakken halen enz. Ik heb gewoon een prachtige sightseeing van Kumasi gehad. Ben in buurten gekomen waar je normaal, als toerist, niet komt en we hebben interessante gesprekken gevoerd.
Om 10 uur was de bus er nog steeds niet. Eric werd kwaad, vooral omdat hij het ticket een dag eerder al gekocht had en het bleek dat de dame aan het loket toen al wist dat de bus van 7 uur waarschijnlijk niet zou rijden. Hij was namelijk "under construction", zoals half Ghana "under construction" is.
Ze zouden bellen ..........dus zijn we naar kantoor gegaan.
Daar is alles op slot dwz iedere deur inclusief de wc deuren zijn met 1-3 hangsloten vergrendeld. Ijzeren hekwerk voor ramen en deuren, beveiligingsambtenaren.....terwijl we toch in een rijke kantoorbuurt waren. Raar.
Om 11 uur werd gebeld en konden we eindelijk gaan.
Nouja eindelijk? Gaan?
Het had nog heel moeite gekost om met backpack en al in die bus te komen. Jeminee, wat kunnen die Ghanezen toch moeilijk doen.
De laadruimte van de bus was bestemd voor pakketten en koffers. De rest ging boven in de bus. Dus was het achterste kwart volgepropt met matrassen, manden, zakken rijst en andere boodschappen. Nee, net geen geit of zo. Het gangpad lag ook vol, daar konden de kinderen dan gemakkelijk op zitten.
Omdat de laatste zitplaatsen bezet waren met goederen, moesten de kinderen maar op schoot of in het middenpad. Ik zat dus met een moeder met dochter, op een 2 persoonplaats.
Gelukkig konden de ramen open, want het werd al snel warm in de bus.
Uiteindelijk zijn we om 12 uur ( 5 uur later) vertrokken en Eric was duidelijk opgelucht.

De rit verliep niet zo soepel als in de VIP-bus. Veel gehobbel, veel te langzaam, veel te zwaar geladen en veel te veel opelkaar geprompte mensen. Ik ben maar gaan slapen, zoals ze dat allemaal hier doen.
Maar niet te lang, want ik wilde zien hoe het landschap zou veranderen van het groene berglandschap van de Shanti-Region, naar de droge savanne van de Nothern Region.

En het was prachtig, de bergen met hoge bomen gingen langzaam over naar een heuvellandschap met minder bomen en meer struikgewas, naar uiteindelijk een zacht glooiend uitgestrekt gebied met heel hoog gras en hier en daar een paar bomen. Of een enkele plantage.
Je verwachtte ieder moment een paar leeuwenoren boven het gras uitsteken of een overstekende olifant.

Maar niet alleen de natuur veranderde. De bebouwing, de straten, de mensen, alles werd en voelde anders. In het noorden is 75% van de bevolking moslim en dat was duidelijk te zien. Heel veel moskeeën en de kleding van mannen en vrouwen waren anders. Het viel dan ook op als er een man in fel gekleurde kleren rond liep, of een vrouw zonder sluier.

Het meest viel me op dat de omgeving schoon was. Ergens logisch, er wonen minder mensen. Minder mensen, minder afval.
De hutten stonden ver uitelkaar en alles was netjes aangeveegd. Er waren weinig winkeltjes langs de weg en hun aanbod was schaars.
Fruit moest je zoeken en groente hadden ze helemaal niet. Snoepgoed daarintegen wel ??????????

We kwamen om 17 uur in Kintampo aan. Eindelijk een tussenstop, want iedereen was harstikke gaar. Veel tijd kregen we niet, want de chauffeur lag achter op schema????????????????????
Even "pinkelen" in een romeins toilet met een vloer van restanten marmer, zoals mijn vader de vloeren thuis gemaakt had. Moest toch even glimlachen.
Snel wat eten en telefooncredits kopen en dan weer terug de bus in.......sjips, de verkeerde
provider...


Om 19:30 uur kwamen we eindelijk in Tamale aan. Pffffff
Syto had onderdak geregeld in de stad, want het was te donker om nog naar Savelugu te rijden.
Mij best, ik was helemaal doorgereisd en moe. Daarbij liep ik al 4 dagen in dezelfde kleren. Eerst het Volta weekend, daarna het oponthoud in Accra en Kumasi, wat niet gepland was. Ik zou eigenlijk maandagochtend meteen met een vip-express van Accra naar Tamale gaan, zodat ik 3 weken in Savelugu kon zijn.
Maarja, het werd anders, niet erg. Ik bleef het openen van mijn, met veel zorg gevulde en aangesjorde, backpack maar uitstellen en zodoende zat ik al die dagen in dezelfde kleren.
Die nacht kwam ik bij een gezin van koningklijke bloed terecht. Goh, daar wilde ik wel blijven. Wat een oase van rust, midden in die met scooters gevulde drukke stad.