Sightseeing Elmina
Blijf op de hoogte en volg Thera
03 April 2017 | Ghana, Elmina
Gisteren was het zondag. In de vroege ochtend waren de vrouwen al druk bezig met de was. Dan kan deze fijn drogen voordat de kerk begint. De meeste mensen gaan naar de kerk, sommige blijven gewoon thuis. Het lijkt wel een feest. Aan iedere waslijn en over ieder muurtje hangen bonte kleren te drogen. Mensen lopen al zingend en uitgedost in hun zondagse kleding naar de kerk.
Er zijn heel veel verschillende kerken en iedere dienst begint op een andere tijd, zo kun je de hele ochtend en middag genieten van gospel. Alhoewel... deze keer was de dienst heel anders dan bij Christ Ambassy in Swedru, waar ik in 2015 was.
Deze dienst was geen filosofische toespraak, maar een en al geschreeuw en gecommandeer. Say YES, say JESUS, say HALLELUIA. Ik was blij dat het niet zo lang duurde en de mensen weer begonnen te zingen en dansen. Als ik dan na de dienst zag hoe blij en opgelucht de gelovigen weer naar huis liepen, dacht ik dit is hun enige houvast in deze armoede. Door hun geloof overleven ze.
Antonio, mijn gastheer en neef van Fanti, heeft mij na de dienst rondgeleid in de wijk en het centrum van Elmina. De wijk is een mengsel van houten huisjes met gedeeltelijk wanden van stromatten, tot stenen “luxe” huizen, te vergelijken met de kwaliteit afbraakpand in Nederland.
Het verbaasd me telkens weer als er dan iemand naar buiten komt in prachtige kleren. Schoon en gestreken.
Het verbaasd me ook telkens weer dat ze tussen het afval en de zooi kunnen leven. Kinderen lopen naakt of halfnaakt op blote voeten over de troep. Water, meer zwart slijk, zoekt z’n weg door het dorp naar een lager gelegen plek. Ik moet goed uitkijken waar ik loop, want ik heb opengesprongen blaar onder mijn tenen; door de flipflops.
Gelukkig heb ik in Nederland op de laatste minuut nog blaarpleisters ingepakt, die komen nu goed van pas.
Het dorp is grotendeels leeg. Er zijn nog veel mensen in de kerk of ze zitten binnen, want het is hot too hot. Het zweet gutst van mijn gezicht, mijn bril zit onder de druppels, maskara en eyeliner hebben hier geen nut, en het interesseert me niks. Er is zoveel te zien, zoveel te ervaren... zo veel ellende... tranen in m’n ogen en dan lacht er weer iemand vriendelijk tegen me, of ze zwaaien en roepen Ubruni. Dan lach ik terug en is het verdriet weg.
De wijk ligt aan het einde van de prachtige lagune van Elmina. Zodoende kunnen ze er een kleine zoutmijn runnen. Het zeewater wordt in een aantal vierkante bekkens geleid en de zon doet de rest. Als dan het water verdampt is, wordt het zout eruit geschept en opgeslagen in het opslaghuis. Tijdens het regenseizoen is dit natuurlijk dweilen met de kraan open en de zoutmannen klagen steen en been.
Ja, ook daar klagen ze als het regent en als het te heet is, te droog, enz.
Vanuit de lagune halen de mannen vis, voornamelijk haring. Kleine haringen. Ik heb nog nooit van mijn leven zulke kleine haringen gezien. De vis wordt gedroogd, gerookt, of gezouten en gerookt en dan zijn ze een ware delicatesse.
We lopen de wijk uit, komen langs een school, een klein ziekenhuis en komen uiteindelijk bij the pigfarm van Antonio aan. Er staan een groot aantal varkenshokken en iedere boer bezit een aantal hokken. Antonio heeft 6 hokken met in totaal 19 varkens, waarvan 1 zwanger. Hij is vermogend.
De tocht ging verder door Elmina centrum. Ik ben er in 2015 geweest en had al het een en ander gezien. Maar nu, met een gids uit het stadje, was bijzonder.
De oudste katholieke kerk van het land, het Nederlandse kerkhof en de possoban waren mij al bekend. Maar zijn we door de haven, de visserswijk en de slums gelopen.
Deze laatste liggen pal aan de lagune, dus bij zeer hoog water staat de boel onder water. De erbarmlijke leeftoestanden hier zijn gewoonweg niet te beschrijven. Een varkensstal in Nederland is een villa vergeleken met deze krotten. Alles staat dicht op elkaar, overal stroomt zwart water met hopen afval. De varkens staan in de lagune, bijtend op een plastic zak. Ze ruiken het voedsel in de zak en blijven zolang bijten totdat het zakje kapot is. Spelende kinderen op blote voeten, naakt of alleen maar een onder broek aan, staan te poseren. Ze willen op de foto, "the highlight of their day", zei Antonio. En de mensen blijven maar lachen.
De visserswijk en de bijbehorende werf waren indrukwekkend. Grote boten in de maak. De trotse architect legde mij uit hoe de boten gemaakt werden, alles met de hand. Ik vroeg hem hoe lang het duurde voordat een boot klaar was. Hij zei: ”if the money is coming very soon, if there is no money very slow.” Eerst gaven wij geld, toen kwam de slogan geef de man een hengel en leer hem vissen. Nu kan hij vissen en heeft hij geen geld voor een hengel.
In de haven was het een drukte van jewelste. De vissers zouden snel gaan vertrekken om vervolgens de volgende dag laat in de middag terug te keren.
Sommigen waren niet naar de kerk geweest, zij waren op zee en kwamen nu terug met massa inktvis. Ik moest er even aan wennen, het zien van zoveel inktvis in een grote bak. Ze kijken je aan... iiiii.
Maar het kleurenspel ervan was zo mooi dat ik me er snel over heen zette, zodat ik wat foto’s kon maken.
De inktvis is niet voor eigen gebruik, ze worden naar Accra verscheept voor de export. En wat krijgen zij ervoor???? Heel weinig.
We liepen richting shrine. Een ommuurde hut met strodak, waarin het heilige bewaard wordt. Het is een Shanti traditie en het verbaasde mij om hier in het zuiden een shrine te zien. Blijkt dat Elmina hoofdzakelijk uit Shanti-people bestaat. Een zeer trots en traditioneel volk en dat is duidelijk te merken.
Tijdens het jaarlijkse festival wordt de shrine geëerd met geschenken als fruit, kralen of schnaps. Het is bijzonder als je toestemming van de bewaker krijgt om heel even binnen de muur mag kijken.
We liepen langzaam richting strand en passerden een stokoude man die iets zei tegen mij. Antonio lachte en zei: ”he wants to marry you.”
De oude man wilde op de foto en zoals zo vaak, keek ook hij heel nors. Dus vroeg ik hem om te lachen. Hij tuitte z’n lippen riep oeh oeh oeh. Iedereen lag in de deuk en ik dacht aan onze Sylvana en de zwarte pietdiscussie.
Eenmaal op het strand, merkte ik dat het zand bijzonder zacht en fijn was. Ik zei tegen Antonio: “Als je hier een hotel zoals het Oasis van Cape Coast zou bouwen dan had je een goudmijn. Een klein min puntje: het strand moet schoon gemaakt worden.” Antonio lachte: ”the beach is a goldmine, madam.”
Blijkt dat er nog steeds stukjes goud in het zand zit, vandaar de naam Goldcoast. ‘s Nachts gaan mensen stiekem het strand op om naar goud te graven, ondanks dat de regering het verboden heeft. Maarja...
Het was een zeer indruksvolle en hete dag geweest. ‘s Avonds hebben we nog lang buiten gezeten, eten en kletsen. Ze leggen me hier aardig in de watten.
Er zijn heel veel verschillende kerken en iedere dienst begint op een andere tijd, zo kun je de hele ochtend en middag genieten van gospel. Alhoewel... deze keer was de dienst heel anders dan bij Christ Ambassy in Swedru, waar ik in 2015 was.
Deze dienst was geen filosofische toespraak, maar een en al geschreeuw en gecommandeer. Say YES, say JESUS, say HALLELUIA. Ik was blij dat het niet zo lang duurde en de mensen weer begonnen te zingen en dansen. Als ik dan na de dienst zag hoe blij en opgelucht de gelovigen weer naar huis liepen, dacht ik dit is hun enige houvast in deze armoede. Door hun geloof overleven ze.
Antonio, mijn gastheer en neef van Fanti, heeft mij na de dienst rondgeleid in de wijk en het centrum van Elmina. De wijk is een mengsel van houten huisjes met gedeeltelijk wanden van stromatten, tot stenen “luxe” huizen, te vergelijken met de kwaliteit afbraakpand in Nederland.
Het verbaasd me telkens weer als er dan iemand naar buiten komt in prachtige kleren. Schoon en gestreken.
Het verbaasd me ook telkens weer dat ze tussen het afval en de zooi kunnen leven. Kinderen lopen naakt of halfnaakt op blote voeten over de troep. Water, meer zwart slijk, zoekt z’n weg door het dorp naar een lager gelegen plek. Ik moet goed uitkijken waar ik loop, want ik heb opengesprongen blaar onder mijn tenen; door de flipflops.
Gelukkig heb ik in Nederland op de laatste minuut nog blaarpleisters ingepakt, die komen nu goed van pas.
Het dorp is grotendeels leeg. Er zijn nog veel mensen in de kerk of ze zitten binnen, want het is hot too hot. Het zweet gutst van mijn gezicht, mijn bril zit onder de druppels, maskara en eyeliner hebben hier geen nut, en het interesseert me niks. Er is zoveel te zien, zoveel te ervaren... zo veel ellende... tranen in m’n ogen en dan lacht er weer iemand vriendelijk tegen me, of ze zwaaien en roepen Ubruni. Dan lach ik terug en is het verdriet weg.
De wijk ligt aan het einde van de prachtige lagune van Elmina. Zodoende kunnen ze er een kleine zoutmijn runnen. Het zeewater wordt in een aantal vierkante bekkens geleid en de zon doet de rest. Als dan het water verdampt is, wordt het zout eruit geschept en opgeslagen in het opslaghuis. Tijdens het regenseizoen is dit natuurlijk dweilen met de kraan open en de zoutmannen klagen steen en been.
Ja, ook daar klagen ze als het regent en als het te heet is, te droog, enz.
Vanuit de lagune halen de mannen vis, voornamelijk haring. Kleine haringen. Ik heb nog nooit van mijn leven zulke kleine haringen gezien. De vis wordt gedroogd, gerookt, of gezouten en gerookt en dan zijn ze een ware delicatesse.
We lopen de wijk uit, komen langs een school, een klein ziekenhuis en komen uiteindelijk bij the pigfarm van Antonio aan. Er staan een groot aantal varkenshokken en iedere boer bezit een aantal hokken. Antonio heeft 6 hokken met in totaal 19 varkens, waarvan 1 zwanger. Hij is vermogend.
De tocht ging verder door Elmina centrum. Ik ben er in 2015 geweest en had al het een en ander gezien. Maar nu, met een gids uit het stadje, was bijzonder.
De oudste katholieke kerk van het land, het Nederlandse kerkhof en de possoban waren mij al bekend. Maar zijn we door de haven, de visserswijk en de slums gelopen.
Deze laatste liggen pal aan de lagune, dus bij zeer hoog water staat de boel onder water. De erbarmlijke leeftoestanden hier zijn gewoonweg niet te beschrijven. Een varkensstal in Nederland is een villa vergeleken met deze krotten. Alles staat dicht op elkaar, overal stroomt zwart water met hopen afval. De varkens staan in de lagune, bijtend op een plastic zak. Ze ruiken het voedsel in de zak en blijven zolang bijten totdat het zakje kapot is. Spelende kinderen op blote voeten, naakt of alleen maar een onder broek aan, staan te poseren. Ze willen op de foto, "the highlight of their day", zei Antonio. En de mensen blijven maar lachen.
De visserswijk en de bijbehorende werf waren indrukwekkend. Grote boten in de maak. De trotse architect legde mij uit hoe de boten gemaakt werden, alles met de hand. Ik vroeg hem hoe lang het duurde voordat een boot klaar was. Hij zei: ”if the money is coming very soon, if there is no money very slow.” Eerst gaven wij geld, toen kwam de slogan geef de man een hengel en leer hem vissen. Nu kan hij vissen en heeft hij geen geld voor een hengel.
In de haven was het een drukte van jewelste. De vissers zouden snel gaan vertrekken om vervolgens de volgende dag laat in de middag terug te keren.
Sommigen waren niet naar de kerk geweest, zij waren op zee en kwamen nu terug met massa inktvis. Ik moest er even aan wennen, het zien van zoveel inktvis in een grote bak. Ze kijken je aan... iiiii.
Maar het kleurenspel ervan was zo mooi dat ik me er snel over heen zette, zodat ik wat foto’s kon maken.
De inktvis is niet voor eigen gebruik, ze worden naar Accra verscheept voor de export. En wat krijgen zij ervoor???? Heel weinig.
We liepen richting shrine. Een ommuurde hut met strodak, waarin het heilige bewaard wordt. Het is een Shanti traditie en het verbaasde mij om hier in het zuiden een shrine te zien. Blijkt dat Elmina hoofdzakelijk uit Shanti-people bestaat. Een zeer trots en traditioneel volk en dat is duidelijk te merken.
Tijdens het jaarlijkse festival wordt de shrine geëerd met geschenken als fruit, kralen of schnaps. Het is bijzonder als je toestemming van de bewaker krijgt om heel even binnen de muur mag kijken.
We liepen langzaam richting strand en passerden een stokoude man die iets zei tegen mij. Antonio lachte en zei: ”he wants to marry you.”
De oude man wilde op de foto en zoals zo vaak, keek ook hij heel nors. Dus vroeg ik hem om te lachen. Hij tuitte z’n lippen riep oeh oeh oeh. Iedereen lag in de deuk en ik dacht aan onze Sylvana en de zwarte pietdiscussie.
Eenmaal op het strand, merkte ik dat het zand bijzonder zacht en fijn was. Ik zei tegen Antonio: “Als je hier een hotel zoals het Oasis van Cape Coast zou bouwen dan had je een goudmijn. Een klein min puntje: het strand moet schoon gemaakt worden.” Antonio lachte: ”the beach is a goldmine, madam.”
Blijkt dat er nog steeds stukjes goud in het zand zit, vandaar de naam Goldcoast. ‘s Nachts gaan mensen stiekem het strand op om naar goud te graven, ondanks dat de regering het verboden heeft. Maarja...
Het was een zeer indruksvolle en hete dag geweest. ‘s Avonds hebben we nog lang buiten gezeten, eten en kletsen. Ze leggen me hier aardig in de watten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
