2017-04-05 paintingclass straatkinderen
Door: Thera Meertens
Blijf op de hoogte en volg Thera
09 Mei 2017 | Ghana, Elmina
2017-04-05
Gisteren was het dan zo ver, paintingclass voor de straatkinderen.
Antonio kwam mij al vroeg ophalen om naar Cape Coast te gaan. We zouden de anderen treffen bij the mall.
Eenmaal in het centrum van Cape hebben ik verbaasd staan kijken naar het nieuwe moderne warenhuis. Een echte mall zoals wij die kennen, met vreemdgenoeg de Afrikaanse belabberde krottenshops eromheen. Ik had de bouw in 2015 al gezien, maar het was nog lang niet klaar. Nu stond het er, een imposant wit gebouw met heel veel ramen. Maar het stond leeg......de Ghanese zakenmensen die plaats hadden gemaakt voor dit project zouden volgens afspraak een winkelruimte krijgen in het nieuwe winkelcentrum. Neen dus, er komen buitenlandse winkels in. Nu zijn ze al een half jaar aan het procederen.
Enfin, Fanti (voorzitter en oprichter van Action for Compassion -Ghana), Patrick( de secretaris), Peter the artist ( zanger, danser, kunstenaar, het kreatieve brein), Antonio ( de penningmeester en mijn gastheer, bodyguard) en ik gingen op pad om alle spullen te kopen voor de kinderen.
We kochten: stevig papier om op te schilderen, potloden, gummen, slijpers, linealen. Nadat de foto’s en video gemaakt waren, liepen we verder richting paintshop. Ondanks de hitte genoot ik ervan om, na anderhalfjaar, weer door Cape Coast te kunnen lopen en ook even de shop van Seth, mijn Ghanese “zoon”, te bezoeken.
De paintshop lag boven op een rotsblok dus moesten we even klimmen. Het was een klein hok met verfpotjes en andere attributen. We kochten van elke kleur 10 kleine potjes potjes à 2GhC en het verbaasde me hoeveel moeite ze hadden om de totale prijs uit te rekenen. Antonio had het meteen uitgerekend, maar liet de andere toch in hun waarde met het even checken. Ze maakten groepjes van 6 potjes, toen 4, nee toch maar 5 en nadat iedereen het erover eens was dat je beter groepjes van 5 kunt maken; begon het tellen. 10, 20, 30 enz. Toen wist ik het weer; de Ghanees heeft geen gevoel voor cijfers, afstanden en tijd.
Gepakt en gezakt zijn we uiteindelijk bij het kasteel aangekomen. Het slavenkasteel voelt al niet meer als een toeristische trekpleister, maar als kantoor.
We bleven een tijdje in het koele kantoor ( de voormalige militar ruimtes) en de mannen begonnen hardop te lezen in de engelse kinderboeken die ik meegebracht had.
En weer verbaasde ik me hoe slecht ze lazen, als een kind van de 3de klas. Terwijl ze iedere psalm in een ruk kunnen voordragen. Zeker omdat mijn meegebrachte boekjes niet in afrikaans engels geschreven zijn. Zoals:
Befall=befor. Thee=they. Adder=other. Shalt=shoult. Chack=check.
Nadat we een beetje afgekoeld waren zijn we terug naar Elmina gereden, terug naar huis. Voor lunch en verplicht rusten. Deze keer een welkome rust. Ik heb 2uur geslapen. Hitte sloopt je lichaam en ik heb diepe bewondering voor de mensen die in dit klimaat hard moeten werken.
Om 3 uur kwam Antonio mij weer halen om terug te gaan naar het kasteel.
Daar aangekomen was het een drukte van jewelste en ik wist niet wat me overkwam toen iedereen mij en hand wilde geven en me bedankte.
Terwijl ik lag te chillen op m’n bed hadden de mannen de lange tafel en 3 banken (het enige schoolmeubilair wat ze bezitten), de trappen af gedragen en voor het kasteel neergezet. Met nog 2 piepschuimen schoolborden en onze nieuw gekochte materialen, hadden ze een echte paintingclass gemaakt.
Gisteren was het dan zo ver, paintingclass voor de straatkinderen.
Antonio kwam mij al vroeg ophalen om naar Cape Coast te gaan. We zouden de anderen treffen bij the mall.
Eenmaal in het centrum van Cape hebben ik verbaasd staan kijken naar het nieuwe moderne warenhuis. Een echte mall zoals wij die kennen, met vreemdgenoeg de Afrikaanse belabberde krottenshops eromheen. Ik had de bouw in 2015 al gezien, maar het was nog lang niet klaar. Nu stond het er, een imposant wit gebouw met heel veel ramen. Maar het stond leeg......de Ghanese zakenmensen die plaats hadden gemaakt voor dit project zouden volgens afspraak een winkelruimte krijgen in het nieuwe winkelcentrum. Neen dus, er komen buitenlandse winkels in. Nu zijn ze al een half jaar aan het procederen.
Enfin, Fanti (voorzitter en oprichter van Action for Compassion -Ghana), Patrick( de secretaris), Peter the artist ( zanger, danser, kunstenaar, het kreatieve brein), Antonio ( de penningmeester en mijn gastheer, bodyguard) en ik gingen op pad om alle spullen te kopen voor de kinderen.
We kochten: stevig papier om op te schilderen, potloden, gummen, slijpers, linealen. Nadat de foto’s en video gemaakt waren, liepen we verder richting paintshop. Ondanks de hitte genoot ik ervan om, na anderhalfjaar, weer door Cape Coast te kunnen lopen en ook even de shop van Seth, mijn Ghanese “zoon”, te bezoeken.
De paintshop lag boven op een rotsblok dus moesten we even klimmen. Het was een klein hok met verfpotjes en andere attributen. We kochten van elke kleur 10 kleine potjes potjes à 2GhC en het verbaasde me hoeveel moeite ze hadden om de totale prijs uit te rekenen. Antonio had het meteen uitgerekend, maar liet de andere toch in hun waarde met het even checken. Ze maakten groepjes van 6 potjes, toen 4, nee toch maar 5 en nadat iedereen het erover eens was dat je beter groepjes van 5 kunt maken; begon het tellen. 10, 20, 30 enz. Toen wist ik het weer; de Ghanees heeft geen gevoel voor cijfers, afstanden en tijd.
Gepakt en gezakt zijn we uiteindelijk bij het kasteel aangekomen. Het slavenkasteel voelt al niet meer als een toeristische trekpleister, maar als kantoor.
We bleven een tijdje in het koele kantoor ( de voormalige militar ruimtes) en de mannen begonnen hardop te lezen in de engelse kinderboeken die ik meegebracht had.
En weer verbaasde ik me hoe slecht ze lazen, als een kind van de 3de klas. Terwijl ze iedere psalm in een ruk kunnen voordragen. Zeker omdat mijn meegebrachte boekjes niet in afrikaans engels geschreven zijn. Zoals:
Befall=befor. Thee=they. Adder=other. Shalt=shoult. Chack=check.
Nadat we een beetje afgekoeld waren zijn we terug naar Elmina gereden, terug naar huis. Voor lunch en verplicht rusten. Deze keer een welkome rust. Ik heb 2uur geslapen. Hitte sloopt je lichaam en ik heb diepe bewondering voor de mensen die in dit klimaat hard moeten werken.
Om 3 uur kwam Antonio mij weer halen om terug te gaan naar het kasteel.
Daar aangekomen was het een drukte van jewelste en ik wist niet wat me overkwam toen iedereen mij en hand wilde geven en me bedankte.
Terwijl ik lag te chillen op m’n bed hadden de mannen de lange tafel en 3 banken (het enige schoolmeubilair wat ze bezitten), de trappen af gedragen en voor het kasteel neergezet. Met nog 2 piepschuimen schoolborden en onze nieuw gekochte materialen, hadden ze een echte paintingclass gemaakt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
