2017-05-05 Tamale de stad

2017-05-05 Tamale de stad
Tamale is een hele oude stad, honderden jaren geleden geboren op een kruispunt van
caravan routes van de Sahel naar Cape Coast. Vooral tijdens de slavenhandel is deze route
veelvuldig gebruikt en de stad gegroeid. Sinds het millennium is de populatie dermate
gegroeid dat de stad als de meest snelgroeiende stad van West Afrika is genoemd. Dit is
duidelijk te merken, ik merk zelfs al een verschil tussen 2015 en nu. Het is er ontzettend
druk, veel mensen, veel verkeer en er wordt heel veel gebouwd.
De tuk-tuk heeft z’n intrede gedaan en ze noemen het voertuig yellow-yellow. Omdat de
eerste tuks geel waren. Koste zo’n ding 5 jaar geleden nog maar GhC 7000, nu vragen ze
het dubbele. Ze zijn dan ook ontzettend geschikt om in de stad te rijden, ze zijn “goedkoop”
in aanschaf en verbruik en er kunnen net zoveel passagiers in als in een taxi. 5 Stuks,
makkie. Voor de passagier kosten ze de helft als wat je in de taxi betaald 50 pesoës ( ik
schaam me …….11 cent ).
Door deze groei wordt de stad ook rijker. Er zijn nieuwe grote bankgebouwen gekomen, een
villawijk en zowaar een heel groot stadion. Het aantal privé klinieken en laboratoria is ook
toegenomen.
Het nadeel van deze groei? De kameleons zijn weg, de bomen zijn weg net als de bloemen,
er zijn meer sloppenwijken ontstaan, er zijn opvallend veel bedelaars vooral kinderen die,
aan hun gezicht te zien, niet Ghanees zijn. Ze lijken op zwarte Roma en hebben sluik haar
en zijn bijzonder opdringerig. Ze houden m’n arm vast trekken aan m’n rugzak of blokkeren
mijn weg. Ik heb ze 1 keer iets gegeven. Mijn lunchpakket. Ze waren diep teleurgesteld.
Daarna heb ik ze niks meer gegeven. Dit zijn duidelijk geen Ghanezen.
Er staan enkele eeuwenoude gebouwen in Tamale, iets bijzonders voor Ghana. Meestal zijn
de oude gebouwen in elkaar gezakt of afgebroken. Ook de traditionele huizen zijn er niet
meer, wel replica’s. Zo is de totale Shanti bebouwing in Kumasi door de Engelsen bewust
gesloopt. Er zijn alleen maar houtskooltekeningen van deze stad, gemaakt door een engelse
kunstenaar.
Een van die oude gebouwen is Ginnypass, een restaurant met op the rooftop een bar annex
discotheek. Het is een mooi, blauw geverfd, gebouw en op de rooftop is het vanaf een uur of
5 in de namiddag heerlijk vertoeven.
Bijna iedere dag ga ik na het werk naar het culture centre. Het is een plein met rondom
kleine winkeltjes die crafts verkopen. Een soort souvenirwinkeltjes dus. Ook is er een
podium, wat eigenlijk een stukje van het plein is wat met goed stevig cement geëgaliseerd is
en ommuurd door een laag muurtje met 2 ingangen. Voor de opkomst en de afgang. Op het
podium wordt iedere dag gerepeteerd door een dansgroep bestaande uit jonge mannen en
vrouwen, maar ook kinderen. Ze hebben zelfs een programma voor kansarme kinderen.
Eentje ervan zit in een rolstoel, zijn misvormde voeten beginnen bij z’n knieën, dus schuifelt
hij op handen en billen over de dansvloer. Zelden heb ik een kind zo zien genieten van
dansen, hij straalt.
Maycah, is de lead dancer en hij geeft workshops voor dans en drum. Daar heb ik natuurlijk
aan mee gedaan en sindsdien is deze 2 meter lange slungel mijn gids.