Eindelijk weer terug

Vanochtend wakker geworden is een heerlijk warm Accra. Bekende geluiden, bekende geuren en een ontbijt zoals altijd. Broodje, omelet met prei, gemengde groenten en ananas. De vlucht van gisteren was een perfecte vlucht. Rustig, geen turbulentie, prachtig uitzicht, een hele mooi en snelle zonsondergang in de oceaan en tot slot Accra by night.

Het vliegtuig was voornamelijk bezet met Ghanezen. Tenminste, dat dacht ik. Bij het invullen van de douanepapieren zag ik alleen maar Nederlandse paspoorten tevoorschijn komen. LOL. Hebben we de hele tijd Engels gesproken, blijken ze uit Amsterdam en Helmond te komen. Hilarisch. Toen werd het natuurlijk gezellig. De meegesmokkelde Smirnoff Puur werd uit de tas gehaald en stiekem in onze bekers geschonken. Alsof de stewards niet in de gaten hadden dat we lichtelijk aangeschoten werden. Enfin, volgens Ghanese traditie werden de telefoonnummers uitgewisseld en afspraken gemaakt. 6 April ga ik naar een begrafenis in Kumasi, als ik dat red en eind mei naar een missionaris in Accra, die overigens ook wel van Smirnoff hield.

Tijdens de landing werd het heel stil en sereen in het vliegtuig. Ongekend voor het luidruchtige Ghana. Iedereen wilde een glimp opvangen van het prachtige uitzicht en de woorden beautiful Accra gonsde door het toestel.

Ook voor mij was het een “haaaa” gevoel bij het uitstappen. De hitte viel als een deken over mij heen, alsof je met kleren en al in de hete sauna binnen gaat.

Eindelijk......warmte.

Het vliegveld zag er een beetje beter uit dan de vorige keer dat ik er was. Likje verf en overal mobiele airco’s. Grrrr, weer koud.
Op de achtergrond hoorde ik bekende Ghanese muziek, later bleek dat er in de hal na de douane een jonge man op een keyboard speelde en zong. Best gezellig zo.

Bij de douane altijd hetzelfde liedje. Even laten merken wie de baas is. Lastige vragen stellen, ja ook tegen de Nederlandse Ghanezen, en een foto maken. Ik mocht zoals bijna altijd gewoon doorlopen. Toch wel handig, ouder zijn.

Op mijn weg naar the luggage, hoorde ik de keyboardspelende jongeman mijn naam zingen. Welcom Thera, welcome in Ghana madame Thera from Holland.
Daar heeft beslist de missionaris voor gezorgd, maar toch .....big smile, heerlijk gevoel.

Mijn taxirit door nachtelijk Accra was een en al herkenning. Het begon al met het openen van de autoramen. Ochja, hier rijden ze met alle ramen open en wonder boven wonder krijg ik er geen keelpijn van.

Eenmaal in de wijk Asylum Down herkende ik de weg naar het Pink Hostel, ik ben er.