Tamale

Sightseeïng door Tamale.

Een collega, Justice genaamd, heeft me achter op de motor een sightseeïng door Tamale gegeven. Door de woonwijken, over zeer slechte hobbelige zandwegen, opgewaaide zandwolken, drukke wegen, zwarte rook uit vrachtauto's, kriskras door de stad.
Eerst liet hij me de grootste baobabboom van Ghana zien, die was echt groot en stond midden tussen de huizen in. Van binnen was hij gedeeltelijk hol en het verhaal is, dat er een reuzephyton in heeft gewoond. Deze had in het verleden kinderen opgegeten en om de pyton tevreden te houden moest je 'n donatie geven aan de oude vrouw van het "huis van de phyton ". Deze stokoude dame wist alles over de boom en de phyton. Ik verstond er niks van, maar het klonk wel heel spannend.

Daarna zijn we doorgereden naar een leerlooierij. Deze looiden en verfden geiten- en schapenvellen, op de oude en natuurlijke wijze. Dat houdt in dat het erg stinkt en smerig is. Interessant om te zien en respect voor de mannen die dat doen. Alle behandelingen van het vel ging zonder chemicaliën, dus duurde het 3 weken voordat het gekleurd en al klaar was om te verwerken.
Daarna zijn we naar de leerverwerker gegaan en deze liet me natuurlijk z'n assortiment zien. Sandalen, tassen, kussenslopen en nog veel meer. Het ene nog mooier als het andere en echt vakmanschap.

Daarna trakteerde Justice mij op een traditionele drank pito genaamd.
Eerst even kriskras door de buitenwijk rijden, terwijl ik tekst en uitleg kreeg over de naam van de wijk en hoe dat zo gekomen is. Russian, Flats, Financial en zo maar door.
Uiteindelijk kwamen we aan in een klein park, met hoge bomen waaronder banken stonden. Er was een leem-oven en iets wat als keuken fungeerde.
De pito werd in een kalebas geserveerd. Als eerste moest je de geesten van de aarde bedanken voor de goed geslaagde graanoogst, welke ze voor dit brouwsel gebruikten. Dat deed je dan middels een beetje te morsen op de grond.
Het rook onbekend, was warm en smaakte een beetje naar bier; maar dan zonder alcohol. Vreemde smaak, maar wel lekker.
We hebben heel veel gekletst. Hij heeft me over z'n jonge leven verteld en z'n toekomstplannen en ik dacht; Jezus, zo jong en dan zo wijs en zelfverzekerd. Wilde zo veel mogelijk verder studeren, voor zichzelf en voor Ghana. Hij was moslim en z'n broer was overgestapt naar het christelijke geloof, maar dat was totaal geen probleem. Ieder het zijne. De aanslag in Parijs kwam ter sprake en hij schaamde zich er voor, verontschuldigde zich tegenover mij: "I am so sorry, because of Paris."

Het werd langzaam aan donker en ik moest onderhand terug naar Savelugu.
Maar eerst nog even langs de bakker, zei hij. Aangezien ik een bakkersdochter was, was hij zeer trots om mij een Ghanese bakkerij te laten zien. En dat had ik niet willen missen.
Ze hadden elektronische apparatuur ( mengmachine, roller) maar deden het kneden en vormen van het brood, net als mijn vader, met de hand. Ik heb ze mee geholpen met de stokbroden en we hebben het grootste plezier gehad.
De oven was een lemen houtoven, zoals wij die 100 jaar geleden ook nog gebruikten. Eerst wordt het hout erin gelegd, dan aangestoken en als het bijna opgebrand is, er uit gehaald. De oven is dan gloeiend heet en klaar om te bakken. Ze hadden sinds kort 2 elektrische ovens en daar waren ze apetrots op.

Uiteindelijk ben ik in het donker in Savelugu aangekomen en moest met de fiets door het veld naar huis. Heel spannend want je raakt de oriëntatie kwijt, maar gelukkig had ik genoeg in de buurt gewandeld.