2017-05-19 het eiland

2017-05-19 het eiland.

1 Dag later dan gepland, zijn we gisteren dan toch naar het eiland kunnen gaan.
Het is een aardig stukje land in het midden van een snelstromende rivier, river Pra. Je kunt er uitsluitend met een smalle kano komen, omdat er veel rotsen in het water zijn. Door de regen van de afgelopen dagen, staat het water hoog en zien je hier en daar een rotspunt uitsteken, maar voor het grootste gedeelte zie je alleen maar kolkend water. Het water was vroeger zo helder als glas, je kon er de vissen in zien zwemmen zei Nana. Tegenwoordig is het water bruin van kleur, met dank aan de galamsy, illegale gouddelving, een groot probleem in Ghana. De kranten staan er vol van, erbarmelijke arbeidsvoorwaarden, kinderarbeid en meestal geleid door Chinezen. Deze bevolkingsgroep is dan ook niet meer zo welkom in Ghana.

Nana zei dat het maar 45 minuten reizen was van Elmina naar het eiland, ik reken dus op de dubbele tijd, gezien mijn ervaring in Ghana. We hebben er 1,5 uur over gedaan.
Eerst een lange rit in de trotro, dan in de taxi naar het geboortedorp van Nana, Sekyere Nsuta. Van daar uit zijn we achter op de motor, heuvel op, heuvel af, door de wildernis naar een gehucht midden in het oerwoud gereden. Spannend crossparcour.
Het gehucht was leeg en verbazingwekkend schoon. Nana zei dat iedereen op het land aan het werk was en dat ze inderdaad heel erg zuinig op hun dorp waren en op de natuur waarin ze leefden.
We liepen naar het huisje van de roeier, maar deze was niet aanwezig. Geen probleem, zijn telefoonnummer stond op de houten wand geschreven. Deurbel kennen ze hier niet. De roeier, een kleine vriendelijke man met een tenger postuur, had maar één peddel bij zich. Later bleek dat ook maar goed te zijn, want de rivier stroomde te wild om zonder stuurman ervaring op te kanoën.
De rivier bevond zich achter een heuvel en de kano lag ergens in de jungle geparkeerd, dus moesten we nog even een 10 minuten lopen. Aan de rand van het dorp lag de school en zoals altijd riepen de kinderen me na:” Ubruni, snap me.” Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer kinderen giegelend weg liepen. Toch een beetje bang? Nadat we de school gepasseerd hadden kwamen ze massaal weer naar buiten, roepen, springen, dansen, lachen, maar niemand durfde dichterbij te komen.

Nana vertelde honderduit hoe hij de toegangsweg naar de kano wilde cultiveren voor toeristen en ik dacht: zonde van deze mooie natuur. Hij vertelde over het eiland, wat hij geërfd had van zijn ouders en dat hij als kind met z’n vader er vaak vertoefde. Zonder stroom, zonder iets. Gewoon, slapen onder een afdak van palmboombladeren, drinken uit de rivier en eten van wat zijn vader er verbouwd had.

Het vaartochtje was geweldig. Enorm rustgevend en hoewel de zon hartstikke heet was, voelde het prettig en aangenaam aan.
Na 20 minuten al slalommend om de rotsen heen varen, kwamen we dan eindelijk op het eiland aan.
Het was, is, er in een woord adembenemend. Zo ongelooflijk prachtig. Ongerepte natuur waar nooit iets aan gedaan was. Een jungle uit een sprookjesboek met prachtige vlinders, zingende vogels die je nauwelijks ziet en een bodem zo zacht alsof je op een tapijt van 10 cm pluche loopt. Dit had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht. We zijn over het eiland gelopen en het voelde alsof ik er geboren was geweest.
Er is een klein zandstrandje wat nog volgegroeid is met struiken, maar toch nog een plaatsje heeft om op je rug te liggen zodat je kunt genieten van de bladeren pracht die, zoals de koepel van het Pantheon, je helemaal lijkt te omhullen. Ik zou er uren naar kunnen kijken.
Een klein gedeelte van het eiland, daar waar zijn vader ooit groente had verbouwd, is overwoekerd met struiken en daar kom je alleen doorheen met een machete.
Nana mijmerde over het eiland. Je kon aan zijn gezichtsuitdrukking zien, hoe gelukkig hij hier geweest is. Hij wilde echter het eiland gebruiken om geld te verdienen. Geld, wat hij in de foundation wilde steken. Dus overlegden we hoe.
Agricultuur, je hoefde maar 1 jam in de grond te steken en je had binnen no time een veld vol met joekels van jammen. Maarja, die zou hij dan duur moeten verkopen vanwege het transport. Want alles moet met dat kleine bootje.
Ecotoeristen, was ook een idee van hem. Een soort kamp bouwen met boomhutjes, een aggregator, schoon drinkwater enz. Maar om dat allemaal te verwezenlijken heb je geld nodigen om nu ecotoeristen te laten betalen om de boel op te zetten, leek mij niet zo een geslaagd idee.
Na een tijdje met elkaar overlegd te hebben, stelde ik voor om de spiksplinternieuwe universiteit van Elmina te benaderen. Misschien zouden studenten van de faculteit biologie wel interesse hebben in een bodemonderzoek van het eiland. Tegen betaling natuurlijk. Dat zou al een start kunnen zijn.

Na een tijdje genieten van de rust en de natuur zijn we weer terug gevaren.
Weer in het gehucht aangekomen, was er maar 1 motortaxi ter beschikking. Dus moesten we met z’n drieën op 1 motor weer terug naar Sekyere Nzuta, over datzelfde crossparcour. Nana, helemaal in z’n schik van de geweldige dag, zat achterop en filmde alles.