2017-05-15 terug kijkend op Tamale

2017-05-15 terugkijkend op Tamale.

Gisteren heb ik van mijn sponsorgeld, wat ik gekregen heb van familie en vrienden, inkopen gedaan bij de pharmasist. Ontsmettingsmiddel, handschoenen, pleisters en tape. Pennen ( die zijn iedere dag zoek), die je niet gemakkelijk in je zak kunt steken en markeerstiften om op het glaswerk te schrijven.
Mijn collega's waren me zeer dankbaar. Natuurlijk had ik dit eerder kunnen kopen, maar ik wilde eerst goed de kat uit de boom kijken en er achter komen wat ze het hardste nodig hadden. Bovendien ben ik nu lang genoeg hier om te weten welke pharmasist het goedkoopste is. Het is een ieniemienie bijdrage, maar het effect is merkbaar.

Vandaag vertrek ik uit Tamale, een stad waarvan ik langzaam ben gaan houden. Vooral de mensen. Vriendelijk maar ook afstandelijk en als ze je eenmaal genoeg kennen, dan gaat hun hart open en ontstaan er prachtige vriendschappen.

Ook hier wordt tijdens werktijd geslapen, als het warm is maar ook als het, na een flinke regenbui, afkoelt. Cold wether gets you tired. Om te gillen.
Ik heb een hele fijne tijd in het ziekenhuis gehad en vooral veel geleerd van het management beleid in Ghana, de stille regels en hoe ze ermee omgaan.
De corruptie en de vriendendiensten die overal en op ieder niveau te merken is, kun je een beetje mijden door alles zelf te kopen en afschriften vragen.
De Ghana Time, het uren te laat komen. Alhoewel steeds meer mensen zich aan deze time storen.
Elkaar in de ogen aankijken tijdens een gesprek, is onbeleefd.

De meeste patiënten spreken alleen maar Dagbon en dat is soms knap lastig.
Zo moest ik een vrouw, die een zwangerschapstest wilde laten doen, uitleggen dat ze urine in het urinepotje moest doen.
Dus liep ze naar het urinoir, wat wij vanuit het lab kunnen zien. Dit gebouw lijkt meer op een douche en de afvoer gaat via een ijzeren pijp gewoon naar buiten. Nu hield deze vrouw haar urine potje onder het uiteinde van deze pijp en wachtte tot er urine kwam.
Wij aanschouwden dit gebeuren en vroegen ons af, hoe ze het in haar hoofd haalde om dat te doen. Bleek dat ze geen Engels verstond en alleen het woord “urine” had begrepen.

Op Mijn laatste zaterdagavond op het rooftop van Ginnypass, begon het om middernacht flink te regenen. Dus iedereen vluchtte een etage naar beneden en daar zaten we dan te wachten tot de bui over zou zijn. Geen muziek want het onweerde. We hoorden de plastic stoelen en tafels op de rooftop over de vloer schuiven. Op de etage eronder had je aan weerskanten geen ramen of muur, zodat de regen aan één kant met flinke windstoten naar binnen kwam. Dus zaten we met z’n allen, gezellig tegen elkaar aan, in het droge gedeelte. Terwijl ik genoot van het onweer en de regen, viel de ene na de andere in slaap.
Na een uurtje of zo stopte het met regenen en ging iedereen naar huis. Het feestje was over. Voor mij onbegrijpelijk, waarom gaan ze niet terug naar de rooftop en startten de muziek. Nee hoor, niks.
Maycah had belooft naar een of andere nachtclub te gaan, dus zijn we op hoop van zegen maar eens een kijkje gaan nemen. Het was een “ binnen” gebeuren met airco, dus geen last van regen. Het was er gezellig druk en er waren veel vrijwilligers aanwezig. De meeste Ghanezen zaten in hun zetels te slapen, de airco is frisjes vandaar.

Ik zal mijn gastvrouw Baydawu ( je spreekt het uit als Bedauw ) heel erg missen. Wat een geweldig mens, ze heeft me echt in de watten gelegd. Ondanks haar baan en de zorg voor 3 kinderen had ze altijd tijd en eten voor anderen. Iedere avond kwam er wel iemand langs en die kreeg ‘n bord eten voorgezet en waarmee ze een hele tijd praatte. Ze is een maatschappelijk werkster als beroep en dat was duidelijk te merken.
‘s Ochtends om 5 uur stond ze al de lunchpakketjes voor de kids en voor mij te koken. In Ghana eten ze bijna uitsluitend warm eten en nauwelijks brood.
Ze heeft dezelfde humor dan ik.
Als een van haar kinderen boos op haar is zegt ze : “ don’t kill me yet, go to you’re grandma but don’t kill me.” Of “ Tom and Jerry will be out”: als de 2 jongste kinderen naar oma gaan.
Bij mijn vertrek zei ze dat ze waarschijnlijk zwanger was en het kind naar mij wilde noemen. Wauw.