2017-04-06 het Javamuseum
Door: Thera Meertens
Blijf op de hoogte en volg Thera
10 Mei 2017 | Ghana, Elmina
2017-04-06 het Java museum.
Gisterenochtend ben ik naar het Javamuseum, wat in de buurt van mijn gasthuis ligt, gegaan. Ik heb met grote verbazing naar het verhaal van de gids geluisterd. Het schaamrood reikte tot achter mijn oren. Daar wist ik niks van af, dit heb ik niet op school geleerd.
De Nederlanders hebben in de 19de eeuw duizenden Ghanezen in dienst genomen om in Indonesië te vechten, omdat deze mensen beter tegen tropische ziekten kunnen dan de Hollanders. Ze wilden eerst shanti krijgers, omdat deze hele goed zijn in battle. Maar de shanti koning wilde geen leveren, de slavernij was nog maar net afgelopen en hij vertrouwde de hollanders niet. Uiteindelijk mochten de Hollanders wel onder de slaven van de Shanti mensen werven ( slaven! ).
Met een list, zoals altijd, hebben ze duizenden mannen gerecruteerd. Deze kregen 1 maandsalaris vooraf, waarmee ze zich vrij konden kopen van de Shanti, een maandelijks uitbetaald salaris in Indonesië en een goed pensioen beloofd. En daar gingen ze dan, velen met vrouw en kinderen. De rest is gemakkelijk in te vullen. Erbarmlijke omstandigheden, slecht betaald en vooral discriminatie.
Nadat Nederland Indonesië veroverd had mochten de Ghanesen kiezen tussen Indonesië, Ghana of Nederland als verblijfplaats. Sommigen bleven in Indonesië en zo ontstond de zwarte indo. Zwarte Hollanders, zo heet het boek van Ineke van Kessel, wat in het museum te zien was.
Diegene die naar Ghana terug zijn gekeerd, hadden zich in Elmina gevestigd omdat het kasteel nog steeds Nederlands was. Iedere maand moesten ze naar een verdedigingsfort boven op een heuvel lopen, om hun beloofde pensioen op te halen. Vandaar de naam Javahill.
Er lag nog een boek: The two hearts of Kwasi Boachi. Het verhaal van de Ashanti kroonprins en zijn neef, die door de Nederlanders waren uitgenodigd voor een studie in Delft. Als dankbetuiging aan de koning voor de medewerking, of als eis van de koning voor de medewerking. Enfin, na hun opleiding zijn beide prinsen naar Java vertrokken en helemaal vervreemd geraakt van hun eigen cultuur. De kroonprins is uiteindelijk op latere leeftijd terug gegaan naar Kumasi om gekroond te worden. Hij heeft niet lang van zijn koningsschap “genoten” omdat hij de cultuur niet kende en alleen maar nederlands sprak. De bevolking op hun beurt accepteerden hem niet. Uiteindelijk heeft hij zich het leven genomen.
Het verhaal, wat de gids van het Javamuseum vertelde, is nog lang blijven hangen en toen na de siësta Antonio en Patrick mij weer kwamen ophalen hadden ze het boek the two hearts of Kwasi Boachi voor mij meegenomen. Its a gift. Ik was sprakeloos.
Gisterenochtend ben ik naar het Javamuseum, wat in de buurt van mijn gasthuis ligt, gegaan. Ik heb met grote verbazing naar het verhaal van de gids geluisterd. Het schaamrood reikte tot achter mijn oren. Daar wist ik niks van af, dit heb ik niet op school geleerd.
De Nederlanders hebben in de 19de eeuw duizenden Ghanezen in dienst genomen om in Indonesië te vechten, omdat deze mensen beter tegen tropische ziekten kunnen dan de Hollanders. Ze wilden eerst shanti krijgers, omdat deze hele goed zijn in battle. Maar de shanti koning wilde geen leveren, de slavernij was nog maar net afgelopen en hij vertrouwde de hollanders niet. Uiteindelijk mochten de Hollanders wel onder de slaven van de Shanti mensen werven ( slaven! ).
Met een list, zoals altijd, hebben ze duizenden mannen gerecruteerd. Deze kregen 1 maandsalaris vooraf, waarmee ze zich vrij konden kopen van de Shanti, een maandelijks uitbetaald salaris in Indonesië en een goed pensioen beloofd. En daar gingen ze dan, velen met vrouw en kinderen. De rest is gemakkelijk in te vullen. Erbarmlijke omstandigheden, slecht betaald en vooral discriminatie.
Nadat Nederland Indonesië veroverd had mochten de Ghanesen kiezen tussen Indonesië, Ghana of Nederland als verblijfplaats. Sommigen bleven in Indonesië en zo ontstond de zwarte indo. Zwarte Hollanders, zo heet het boek van Ineke van Kessel, wat in het museum te zien was.
Diegene die naar Ghana terug zijn gekeerd, hadden zich in Elmina gevestigd omdat het kasteel nog steeds Nederlands was. Iedere maand moesten ze naar een verdedigingsfort boven op een heuvel lopen, om hun beloofde pensioen op te halen. Vandaar de naam Javahill.
Er lag nog een boek: The two hearts of Kwasi Boachi. Het verhaal van de Ashanti kroonprins en zijn neef, die door de Nederlanders waren uitgenodigd voor een studie in Delft. Als dankbetuiging aan de koning voor de medewerking, of als eis van de koning voor de medewerking. Enfin, na hun opleiding zijn beide prinsen naar Java vertrokken en helemaal vervreemd geraakt van hun eigen cultuur. De kroonprins is uiteindelijk op latere leeftijd terug gegaan naar Kumasi om gekroond te worden. Hij heeft niet lang van zijn koningsschap “genoten” omdat hij de cultuur niet kende en alleen maar nederlands sprak. De bevolking op hun beurt accepteerden hem niet. Uiteindelijk heeft hij zich het leven genomen.
Het verhaal, wat de gids van het Javamuseum vertelde, is nog lang blijven hangen en toen na de siësta Antonio en Patrick mij weer kwamen ophalen hadden ze het boek the two hearts of Kwasi Boachi voor mij meegenomen. Its a gift. Ik was sprakeloos.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
