Elmina

Gisteren rond 3 uur zijn wij, Fanti en ik, aangekomen bij mijn gastgezin in Elmina.

Een armoedig huis midden in de krottenwijk. De looproute van de straat naar het huis was, zoals in alle andere krottenwijken die ik bezocht heb, een doolhof op een grote vuilnisbelt. Je moet heel goed uitkijken waar je stapt, overal vies water en afval en met name heel veel plastic. Wie heeft dit plastic in godsnaam naar Afrika gebracht.
Enfin, dit probleem is wereldwijd en wellicht niet op te lossen. Maar het verbaast mij iedere keer weer opnieuw hoe mensen onder zulke barre omstandigheden kunnen leven en altijd lachen en optimistisch zijn.
Het huis en mijn kamer zijn ”luxe” vergeleken met de rest van de omgeving. Mijn kamer heeft geverfde muren vol geplakt met Psalm posters en foto’s van Christus met doornenkroon. Mosquitonetten voor de ramen, gordijnen, vloerbedekking (wauw), bankstel, bed met goede matras en er staan een joekel van tv. A royal room.

Ik heb mijn baggage afgezet en hadden nog heel wat tijd voor het donker zou worden. Dus zijn we naar Elmina Castle gereden, daar is het kantoor van Action for Compassion Ghana, waar ook voorlopig de eerste lessen lezen gegeven worden.
We hebben de spullen die ik meegebracht heb (boeken, pennen, brillen en reddingsvesten) uitgestald en foto’s gemaakt. Fanti was helemaal in z’n nopjes, prachtig om te zien hoe hij de boeken bewonderde. Tranen springen nog steeds in mijn ogen als ik er alleen maar aan denk.
De boeken en pennen zijn natuurlijk voor de kinderen. De brillen? Volgende maand komen 2 artsen uit Hongkong om healthcare op te starten voor de straatkinderen. Dus heb ik de brillen aan Fanti gegeven.
De reddingsvesten? Die zijn voor de toeristen, welke Fanti meeneemt op een boottocht naar zijn eiland. Ook in Ghana verplicht de wet dan dat hij reddingsvesten gebruikt.

Ik heb het Castle nogmaals kunnen bezoeken, deze keer niet als toerist maar als gast. Er zijn inmiddels craftsshop, een werkplaats voor houtbewerking en een restaurant aanwezig. De bedoeling van Action for Compassion is om de oudere straatkinderen een vak te leren in deze craftshop en werkplaats. Houtbewerking, kralen maken, sierraden maken, weven en naaien. Fanti wilt dan deze spullen van ze kopen, om ze vervolgens in zijn craftshop te verkopen. De helft van zijn winst gaat dan weer terug naar Action for Compassion. Ik begon me langzaam af te vragen waar hijzelf van leeft.

16 uur tijd om naar zijn zus te gaan. Ze heeft voor mij gekookt, jollof rice, mijn Iievelings gerecht.
We hebben nog een half uur in een stikhete taxi gezeten, gelukkig zonder ramen, voordat we bij haar aankwamen.
Ook weer een luxe huis, dit keer met atrium, in een sloppenwijk.

Fanti komt uit een gezin van 11 kinderen, 9 jongens en 2 meisjes. Zijn moeder jong overleden. Fanti was 6 jaar oud. Zijn zus, toen een jaar of 12 heeft voor het gezin gezorgd en dat doet ze nog steeds. Ze is klein, slank en heel erg mooi. Haar kookkunsten zijn fenominaal. Ik heb zelden zo een lekkere jollof gegeten, met groenten en kip om je vingers bij af te likken. Heb ik dan ook gedaan.
We hebben nog lang gepraat en Fanti vertelde mij over het jaarlijkse festival van Elmina. In de eerste week van juli, waar 1 week lang gefeest wordt en op de laatste dag dragen ze de chiefs op een troon door de stad. Hij liet me foto’s zien, prachtig heel prachtig en ik zei: ”..sjips, dan ben ik niet meer hier.”
Fanti lachte en zei: ”maby next year, when you come back again.”
Het was 19 uur en inmiddels hartstikke donker, toen we weer in de trotro richting centrum, zaten. Daar hebben wij de neef van Fanti opgepikt, hij is de eigenaar van het huis waarin ik logeer en zijn naar “your home”, gereden.

Iedereen spreekt Fanti aan met Nana. Dit betekend dat hij van adel is. Blijkt dat hij the chief going to be is. Een van de weinigen die een opleiding hebben gehad en zich echt voor hun volk inzetten.
Wat een bescheiden man.