Je bekijkt de reis...
Terug naar Ghana
Reisverslag 2017-04-06 Javahill
10 mei 2017
|
Aantal keer bekeken
66
Aantal reacties
0
Elmina,
Ghana
a
A
2017-04-06 Javahill
2017-04-06 Javahill.
Gisteren namiddag zijn we opnieuw Elmina in gegaan. We hebben de beroemde Javahill
beklommen. Het fort bestaat niet meer, maar de kanonnen liggen er nog her en der
verspreid. Bizar om te zien. De Hollanders hadden trappen gebouwd om de toegang te
vergemakkelijken. Wellicht voor zichzelf. De heuvel is tamelijk steil en de huizen staan vaak
op de rand van een afgrond of zijn al gedeeltelijk ineengestort.
Bovenop de Javahill kreeg ik toch wel een apart gevoel. Hier is de positieve band tussen
Nederland en Ghana wellicht begonnen. Het uitzicht over Elmina was in ieder geval
adembenemend.
We liepen over een stuk “geasvalteerde” heuvel bergaf. Zoiets als een romeinse weg met
eroverheen teer. Patrick zei dat de Nederlandse regering dit gemaakt had en dat zij dit, in
hun jeugd, als glijbaan gebruikt hadden. Met een bananenbomenblad als matje. Ik zie het al
helemaal voor me. Jammergenoeg deden de kinderen dit niet meer. Ze spelen niet meer. Er
zijn nu te veel huizen, welke te zeer opelkaar gepropt staan. Kinderen zitten achter de
computer of moeten werken.
Fanti vertelde over zijn jeugd, toen er nog volop ruilhandel was en niemand honger hoefde
te lijden. Sinds de intrede van geld, kwam de armoede.
We passeerden grote koloniale huizen die, ondanks dat ze vervallen waren, nog steeds
presticieuse uitstraling hebben.
Slenterend door de straten hebben we elkaar geschiedenislessen gegeven over dingen die
we niet op school geleerd hebben. Uiteindelijk waren we weer bij het kasteel en zijn een
andere krottenbuurt ingelopen. Daar waar de grootste doelgroep van de jongens, woont.
Daar waar je zonder begeleiding niet moet gaan lopen. Daar waar Antonio al 8jaar niet meer
geweest was en ook niet alleen durfde te gaan. We moesten op onze hoeden blijven. Niet te
lang blijven staan, niemand in de ogen aankijken, niet te lang overduidelijk staan
fotograferen enz.
Daar waar kinderen van 10-16 maanden nog nooit een blanke hadden gezien, laat staan
eentje met witte haren. Ze raakten helemaal in paniek, schreeuwden, trilden en wilden weg.
Weg uit moeders arm.
In stilte zijn we terug naar huis gelopen. Antonio, Patrick en ik.
Gisteren namiddag zijn we opnieuw Elmina in gegaan. We hebben de beroemde Javahill
beklommen. Het fort bestaat niet meer, maar de kanonnen liggen er nog her en der
verspreid. Bizar om te zien. De Hollanders hadden trappen gebouwd om de toegang te
vergemakkelijken. Wellicht voor zichzelf. De heuvel is tamelijk steil en de huizen staan vaak
op de rand van een afgrond of zijn al gedeeltelijk ineengestort.
Bovenop de Javahill kreeg ik toch wel een apart gevoel. Hier is de positieve band tussen
Nederland en Ghana wellicht begonnen. Het uitzicht over Elmina was in ieder geval
adembenemend.
We liepen over een stuk “geasvalteerde” heuvel bergaf. Zoiets als een romeinse weg met
eroverheen teer. Patrick zei dat de Nederlandse regering dit gemaakt had en dat zij dit, in
hun jeugd, als glijbaan gebruikt hadden. Met een bananenbomenblad als matje. Ik zie het al
helemaal voor me. Jammergenoeg deden de kinderen dit niet meer. Ze spelen niet meer. Er
zijn nu te veel huizen, welke te zeer opelkaar gepropt staan. Kinderen zitten achter de
computer of moeten werken.
Fanti vertelde over zijn jeugd, toen er nog volop ruilhandel was en niemand honger hoefde
te lijden. Sinds de intrede van geld, kwam de armoede.
We passeerden grote koloniale huizen die, ondanks dat ze vervallen waren, nog steeds
presticieuse uitstraling hebben.
Slenterend door de straten hebben we elkaar geschiedenislessen gegeven over dingen die
we niet op school geleerd hebben. Uiteindelijk waren we weer bij het kasteel en zijn een
andere krottenbuurt ingelopen. Daar waar de grootste doelgroep van de jongens, woont.
Daar waar je zonder begeleiding niet moet gaan lopen. Daar waar Antonio al 8jaar niet meer
geweest was en ook niet alleen durfde te gaan. We moesten op onze hoeden blijven. Niet te
lang blijven staan, niemand in de ogen aankijken, niet te lang overduidelijk staan
fotograferen enz.
Daar waar kinderen van 10-16 maanden nog nooit een blanke hadden gezien, laat staan
eentje met witte haren. Ze raakten helemaal in paniek, schreeuwden, trilden en wilden weg.
Weg uit moeders arm.
In stilte zijn we terug naar huis gelopen. Antonio, Patrick en ik.