Nzulezo

24-11-2015
Terug in Kumasi bij Eric in het Bisshops house. En alweer bracht de taxi chauffeur me naar de kathedraal in plaats van het guesthouse. Enfin. De volgende ochtend ben ik terug naar Cape Coast gegaan om een belofte na te komen. Ik had Seth, een jonge ondernemer, beloofd om hem mee te nemen naar Nzulezo. Hij prefereerde dit boven een eenmalige financiële ondersteuning.

Bij het hotel zat Fante Prince in z'n cultural shop en was zeer verheugd me weer te zien. Hij zei: "you have been traveling a lot, I can see this in you're face".
Goh, dat wist ik niet.
We hebben nog een hele tijd bijgekletst. Gezellig.

Woensdagochtend zijn we dan naar Nzulezo gereden.
Best wel handig om een Ghanees bij je te hebben. Hij heeft m'n backpack gedragen, heeft over de prijzen onderhandeld en de entree voor musea en zo zijn ook goedkoper. Ik kreeg hem wel niet aan het continental food, hij bestelde gewoon traditional dish. Wel zo veilig.

De reis naar Nzulezo duurde 5 uur en was heel indrukwekkend. De weg liep voornamelijk door oerwoud en na 3 uur in de trotro te hebben gezeten, kwamen we in Takoradi aan. Deze grote stad is erg "rijk"dankzij de olie-industrie en dit is te merken. Westerse kantoorgebouwen, gerestaureerde koloniale gebouwen, een hoop hotels, een boulevard en westerse prijzen.
We moesten overstappen naar een andere trotro en dat ging niet zo gemakkelijk. Er was geen trotro.....de weg was slecht.....de weg was opengebroken......we konden niet verder.....we moesten maar terug gaan.....enz. De chauffeurs bleven maar kletsen. De Ghanees is een kampioen in het problemen creëren. Ongelooflijk, hoe ze van een klein probleempje een mega probleem kunnen maken. En dan ook nog meteen de oplossing zoeken in het "no not today, maby later".
Maar wij lieten ons niet weerhouden en hebben van ellende maar een taxi genomen. Koste wel wat, maar daarvoor waren we 2 uur later in Nzulezo, in plaats van 4 uur later.

Het dorp, gebouwd op palen, ligt in een meer in Western Region. Ze noemen het ook wel Wetland en dat zegt genoeg. Een oerwoud in het water. Palmbomen, andere bomen, struiken, heel veel riet en allerlei waterlelies. Tijdens de regenperiode is het meer dubbel zo groot en tijdens de droge periode zakt het water weer en komt het riet tevoorschijn. Je kunt er echter alleen maar per kano komen en de tocht duurt bijna 1 uur. Mee roeien mag en dat hebben we ook gedaan. Eerst door het riet en de waterlelies, daarna door het oerwoud en toen kwamen we uit op een enorm meer. Het dorp lag aan de overkant en je moest goed kijken om het te ontdekken.
De oorspronkelijke bewoners zijn honderden jaren geleden gevlucht uit Mali en hebben zich daar gesetteld omdat dit de veiligste plek voor hun was. Ze leven van de visvangst en hebben ergens in het oerwoud een stuk droog land waar ze jam op verbouwen. Alles gaat per kano. Zelfs de kinderen roeien. In het dorp wonen 600 mensen. Er is een basisschool ( zonder leerkracht ), 3 verschillende kerken, maar geen arts of verpleegster. Elektriciteit hebben ze ook en dat voelt heel raar. Dan loop je over de "straten" je kunt overal naar binnen kijken en dan staat daar een tv aan. Bizar.
Eigenlijk wel logisch. Deze mensen willen ook de westerse luxe hebben. Het dorp staat op de lijst van wereld erfgoed en de mensen worden verzocht om er te blijven wonen. Helaas krijgen ze nauwelijks financiële steun van de overheid, dus zijn ze afhankelijk van de giften van toeristen.
De jongeren gaan naar een internaat op het vaste land, met als gevolg dat ze niet terug willen. Er is dus inmiddels een tweede Nzulezo op het vaste land en ik kan me voorstellen dat deze mensen ooit allemaal het dorp verlaten en dat Nzulezo een open lucht museum wordt. Heel erg jammer natuurlijk.