Mole parc

Mole parc.

Zaterdagochtend zijn we dan naar Mole parc gegaan. We hadden een safari-tour geboekt en het bleek dat we met een man of 8 bovenop een 4x4 bus mochten gaan zitten. Erg hoog, maar zo zag je de meeste dieren. Het park is beschermd natuurgebied, dus is maar een klein gedeelte voor toeristen beschikbaar. Dan zie je natuurlijk niet alle soorten dieren, maar wel de belangrijkste.....de olifant.
Tijdens onze rit zagen we een hoop antilopen en andere herten. Af en toe een schichtige aap en veel bijzondere vogels. Vooral de blue-bellied roller was een pracht om te zien. Z'n metallic-blauwe kleur viel meteen op, vooral als hij vloog. Je werd er gewoon stil van. Helaas was hij toch steeds te snel om gefotografeerd te worden.
Boven op de jeep zat ook onze (gewapende) gids die niet alleen het een en ander uitlegde, maar ook telefonisch contact hield met z'n collega's. Goh, wat is mobiele telefonie toch een luxe.
Dus, op een gegeven moment kreeg hij een seintje dat de olifanten bij de waterpoel dicht bij het hotel waren.
We zijn er naar toe gereden en moesten het laatste stuk lopen, omdat de olifanten bij het horen van de auto wellicht zouden vertrekken.

En dan sta je daar, tussen de bomen en het hoge gras, op enkele meters van een stuk of 6 olifanten. Heel raar. Eerst leek het alsof ze van plastic waren. Ze stonden stil, heel lang stil. Dan, ging 1 slurf omhoog om wat blaadjes van de boom te rukken en heel langzaam kwamen de anderen ook op gang. Alles langzaam, heel langzaam. Ze stonden op een splitsing en gingen volgens de gids meestal naar links. Wij stonden op het rechter pad. De dames liepen traag het linker pad op maar het mannetje hield halt en keek in onze richting. Z'n oren gingen wijd staan en onze gids zei: "this is not good". Toen begon het hele grote dier te lopen en onze gids zei: "move, walk out of here, go, go, go". Ik wist niet dat een olifant zo snel kon lopen en dit was nog niet eens een drafje, laat staan een galop.
Toen stond het dier stil, hield z'n oren nog eventjes wijd, draaide zich om en liep naar z'n vrouwtjes toe.
Ik weet nog steeds niet of dit nu echt gevaarlijk was geweest of niet. Maar het was wel spannend!

Na de safari-tour zijn we gaan zwemmen in het zwembad van het Mole-hotel. Een klein bad met geen duidelijke aanduiding wanneer het diep werd. Niet zo handig, want de Ghanees kan niet zwemmen. Ze doen maar wat, spartelen, "krauwele" zonder gebruik te maken van de benen, springen in het diepe en "zwemmen" als een hondje naar de kant. Als ze ons zien zwemmen willen ze dat wij het ze leren, maar dat is een onbegonnen zaak, want ze begrijpen het niet en blijven maar spartelen. Een badmeester is er niet en ik vraag aan ze waarom ze dan toch in het diepe springen. " Oh, all my friends are with me, there is always somebody who resque me when I'm drowning".
Wat een vertrouwen op je vrienden. Die ook niet kunnen zwemmen.