meccagangers

06-11-2015.

De broer van Nimatu, een van de vrouwen, is terug gekeerd uit Mecca; samen met nog 9 mannen uit de gemeenschap. Deze terugkomst wordt gevierd in het geboortedorp van Nimatu. Het is eigenlijk een condom van traditionele huisjes, waarin ook het paleis van de chief van Savelugo staat en ligt een kilimeter of 2-3 hier vandaan. Voor Nimatu was dat heel ver weg. Daaraan merk je dat ze nog nooit het dorp verlaten heeft.
Enfin, ik werd uitgenodigd om mee te komen en de chief te ontmoeten. Poeh, kreeg het er warm van. Ik ben geen moslim en ik haf geen presentje voor de chief, wat je eigenlijk bij je moet hebben. Maar het was geen probleem, ik hoefde nog niet te werken en Nimatu zei dat het een bijzonder gebeuren was. Dus ben ik mee gegaan.

Nimatu was prachtig gekleed ineen witte jurk met een blauwe, met dunne lijnen getekende, print erop. Witte doorschijnende sluier met allerlei steentjes op gezet.
Ze was bang dat we te laat waren, dus hebben we flink moeten doorstappen. Maar het schoot niet echt op, omdat we door iedereen begroet werden. Ik verstond niet wat ze zeiden maar kreeg wel uitgelegd dat ik moest beantwoorden met: Naaaaaah, met de klemtoon op de eerste A. Klonk erg lachwekkend en er werd dan ook hard gelachen als het uit mijn mond kwam.

We kwamen uit op een groot plein waaraan het paleis, de moskee en een "feestzaal' lag. Op het plein stonden honderden mensen, vooral veel vrouwen en ze waren allemaal zo mooi gekleed als Nimatu. Allemaal in witte gewaden met die mooie print. Prachtig om te zien.
De chief was in de feestzaal, als zittend op een troon, met aan weerskanten een sterke man die hem aanwapperde met een hele grote waaier en hij genoot er duidelijk van.
Een chief wordt gekozen door de gemeenschap en mag zolang regeren tot dat de gemeenschap iemand anders wilt. Het kan een man of vrouw zijn, het kan zelfs een blanke man of vrouw zijn. Meestal is het de priester die de eerste stap maakt naar het kiezen of iemand aanwijst om chief te worden. De gemeenschap bepaalt of deze het dan ook wordt.
Er werd veel gezongen en het waren mooi liederen. Er werd ook soms gebeden en een van die gebeden leek op het onze vader, hetzelfde "ritme", dezelfde "toonaard", dezelfde pauzes. Ik geloof dat als ik het onze vader hardop had gebeden dat dit niet was opgevallen.
Dat werden de mecca-gangers geëerd en er werd geld opgehaald.

Ik zat daar op de grond en voelde me helemaal klein worden. Wat een eer om daarbij aanwezig te mogen zijn. Ik mocht zelfs foto's maken. Eerst vond ik dat maar niks en bleef op de achtergrond, maar nadat het officiele gedeelte afgelopen was, werd ik door een van de ouderen gevraagd om toch ongejeneerd zoveel mogelijk foto's te maken.
Toen was het hek van de dam. Iedereen wilde solo op de foto, mijn camera werd gloeiend heet van het knippen en ze bleven mar vragen: "snep me?"

Na de plechtigheid ging het gezelschap in een optocht naar de condom van de mecca-gangers.
Daar verzamelde de familieleden zich in een hele grote hut. Deze was van binnen helemaal oranje geverft. Grappig om te zien. De mannen vertelden wat, helaas verstond ik dat niet. Ik heb de mensen bewonderd en geobserveerd. Hoe ze gekleed waren, hoe ze bewogen en praatte, maar vooral heb ik de kleine kinderen bekeken.
Als laatste kwam de imam nog even een gebed zeggen, natuurlijk door de megafoon. Alsof de aanwezigen allemaal slechthorend waren.

Na afloop heeft Nimatu me meegenomen naar haar ouderlijk huis. Een traditioneel huis, wat een heel pretttig, sereen, easy life gevoel uitstraalde. Ik voelde me er helemaal thuis,
De vloer was van cement met achterin een ronde uitholling, die als wasbak of douche diende. De kleren hingen op een waslijn rondom aan de muur. Lekker handig, zo hebben ze een overzicht over hun hele garderobe.
Er was stroom, dus hadden ze een lamp, een radio en een televisie. Dit blijft raar aanvoelen, voor onze normen zijn ze straatarm, maar hebben dan toch deze luxe.
De moeder van Nimatu, lag op de koele vloer en luisterde naar de radio waar zachtjes Ghanese muziek uit kwam. Ik begroette haar en zij antwoorde met het bekende: Naaaaah
Toen kwam er een bekend liedje op de radio en oma zette de muziek een beetje harder. Vervolgens begon ze al liggend te dansen. Ze swingde met haar hele lichaam, haar handen hield ze voor haar gezicht alsof ze sambaballen vasthield en haar voeten bewoog ze op en neer alsof ze aan het dansen was. Het dansen en het ritmegevoel zit vanaf geboorte tot de dood in deze mensen vastgegroeid.

Daarna zijn we naar de zus van Nimatu gegaan. Deze hut was vierkant en had europesche luxe. Een echt bed, een televisie en een grote kleerkast. Bovenop deze kast stonden stapels met ketels in allerlei maten, maar wel met dezelfde kleur per stapel. Het zag erg grappig uit, stapeltje rode ketels met bloemenprint, stapeltje blauwe ketels met dezelfde bloemenprint en zo maar door.
Dit is een status symbool. Hoe meer ketels, hoe rijker, hoe meer aanzien.
In Burkina Faso hebben ze dit met servies. Of dit nu porcelein is of van de Blokker, het maakt niks uit als de vitrine kast maar vol staat.

Het werd 12 uur en we moesten maar zo langzamerhand maar eens vertrekken. De huishoudelijke plicht riep. Natuurlijk kun je niet zo maar "hoije" zegen en gaan; nee bij iedereen moet je even blijven staan en groeten. Wel zo prettig, je bent per slot van rekening hun gast geweest.