Savelugu

Savelugu.

De "mama" van Tamele was een echte BIG mama. Alhoewel de vrouwen hier over het algemeen tenger zijn, in tegenstelling tot het zuiden, zie je soms een "big" mama. De mannen zijn over het algemeen tenger gebouwd.
De vrouwen bewegen dan ook nauwelijks, zitten de hele dag op een klein krukje en koken.
Het koken neemt de hele dag in beslag want ze gebruiken maar 1 houtskool brandertje. Groenten , vlees en jam snijden doen met een machete, ze in hun hand. Dus geen snijplankje geen adequadad mes.
Bij ons zou dit een hype kunnen worden ( slow cooking), hier is het pure noodzaak.
"Rijke" mensen, zoals mijn gastgezin in Swedru, hebben nog een grote gasbrander met zo'n grote butaangas-fles. Deze wordt alleen gebruikt voor grote hoeveelheden te frituren of voor soep te koken. Maar mijn gastvrouwen hier moten het op de "campeer-manier" doen.

De volgende ochtend, het was ondertussen al donderdag, Heeft Lamy, de coördinator van Tamale, me naar mijn gastgezin in Savelugu gebracht en later op die dag naar het ziekenhuis voor mijn intake-gesprek.

Mijn nieuwe gast gezin, waarvan ik de samenstelling al wist ( gastheer, 2 echtgenotes, 10 kinderen, moeder en inwonende "nicht". Bijna ieder gezin in Ghana heeft een inwonende nicht, die meer als huisslaaf wordt gebruikt. Faiza, gaat gelukkig wel naar school en 's avonds komt ze op mijn kamer en maakt al zittend op de grond haar huiswerk.
De kinderen zijn tussen de 1 en 10 jaar oud, 4 meisjes en 6 jongens. De jongens zijn erg wild en ongehoorzaam. Moeders scheld dan ook de hele dag op ze.
Het is me niet duidelijk of de kinderen zo onhandelbaar zijn omdat er de hele dag op ze gemopperd wordt......of omgedraaid.
Ik heb in ieder geval ogen te kort als ze op mijn kamer zijn. Ze zitten overal aan met hun vieze plakkerige handjes. Ik neem ze het mes uit de rechterhand en ze pakken m'n bril met de linker. Vervolgens gaan ze op het bed springen of pikken m'n koekjes en verstoppen zich onder het bed enz enz. Ppffff erg vermoeiend. Als ik het wel welletjes vind geweest, dan ben ik genoodzaakt moeders aanpak te volgen. Je neemt ze gewoon aan 1 arm, tilt ze op en zet ze buiten. Vervolgens moet ik dan mijn deur op slot doen, want anders begint het "spelletje" opnieuw.

Mijn nieuw "thuis" lijkt op een Romeinse villa. Er is een atrium met eromheen de verschillende kamers. Ik heb een eigen kamer, maar ik geloof dat die eigenlijk van de oma is. Deze ligt nu samen met de 10 kinderen en de nicht. De andere 3 vrijwilligers liggen ook samen.
Het atrium dient als keuken en eetkamer. Tijdens het eten zitten vader en de moeders op lage krukjes en eten van een bord. De kinderen zitten op de cementen vloer en eten samen uit een ketel. Oma, heeft een eigen houtskool brandertje en zorgt voor haar eigen eten; wat ze binnen nuttigt.
Wij vrijwilligers krijgen ons ontbijt en avondeten "geserveerd" op onze eigen kamer aan onze eigen tafel met stoel. Wel zo prettig, want de fufu heb ik toch voor de helft, discreet in 'n plastic zak gedaan.'s Nachts kwam de andere helft dan ook terug. Mijn maag kan het geitenvlees toch niet zo goed verdragen.

De douches en toiletten zijn nog van cement en hebben geen stromend water. Het lijkt meer op een koestal, maar functioneren doet het prima. Bovendien is het water lekker warm en in de avond zelfs gloeiend heet. Dit omdat ze het (rivier) water is ijzeren olievaten verzamelen en bewaren.

Het water wordt inderdaad enkele kilometers verderop uit een riviertje gehaald. Het water is helder en er zwemmen talapia's in. Het is er prachtig, vooral de massa's waterlelies zijn bijzonder mooi.
De meisjes, ook de kleintjes staan tot hun knieën in het water en scheppen met een klein emmertjes een grote plastic bak, van soms wel 30 liter, vol. Dan helpen ze elkaar om dat zwaar gevaarte op hun hoofd te tillen en lopen aan. Helemaal ongevaarlijk is dat niet, want er kunnen krokodillen in het water zwemmen.

Savelugu is een klein dorp met heel veel traditionele bebouwing, d.w.z. "romantische" negerhutjes. Sommige zijn rond, andere vierkant. Ze worden van leem en aarde gemaakt en het dak is uiteraard van riet. De muren zijn dik, de deur en het raam zijn klein, dus in het binnen lekker koel.
Langs de doorgaande weg en op het marktplein vindt je dezelfde "sjrot" als overal in Ghana.
Het valt me wel op dat het schoon is. Alles is aangeveegd en opgeruimd.

De rest van Savelugu is armoedig of ziet armoedig uit. Ik kan slecht oordelen of mensen arm zijn of niet. Mijn gastheer bijvoorbeeld heeft 2 vrouwen. Dan ben je rijk. Ze hebben een tv, 'n motor, de vrouwen dragen prachtige kleren en sieraden en het eten is heel erg goed. Hun huis straalt aanzien uit. De buren hebben ongeveer hetzelfde huis maar is van binnen helemaal leeg en zij hebben geen "luxe" zoals een tv of motor.
Vergeleken met mijn gastgezin in Swedru, lijkt mijn nieuw gastgezin arm. Maar, ik krijg hier iedere ochtend een spaans omelet met brood en koffie en 's avonds lekker eten, ( op die fufu na) jollof rijst met groente en vlees, of spaghetti of frietjes.
Ook willen deze mensen geen vergoeding voor het wassen van mijn was en hebben ze de fiets voor mij laten repareren.

Het landschap en de uitstekend ge-asvalteerde straten zijn hier ideaal om te fietsen, dus ga ik met de fiets naar het ziekenhuis. Lopend zou ook kunnen, maar de temperatuur hier is onaangenaam te hoog om lang te lopen. Daar wordt je ziek van. Weet ik nu uit ervaring.

Het lab is primitiever als dat in Swedru, maar wel schoner en er is airco. De collega's werken dan ook uiterst accuraat en hygiënisch. Ppffff gelukkig.

De mensen in het noorden zijn over het algemeen meer terughoudender als de mensen in het zuiden.
Ik vind dit wel prettig. Geen opdringerige verkopers of mannen die je telefoonnummer willen hebben. Ik kan lekker rustig op een bankje zitten zonder te worden lastig gevallen of even snuffelen bij de marktkraam zonder vast gehouden te worden met "you buy?"

De kinderen roepen hier geen "ubruni" maar "salaminga! Buy me toffeeeee"

's Nachts is het stil, heel erg stil. Tot een uur of 5. Dan beginnen alle imams ( en er zijn wel een stuk of 7 moskeeën in de buurt) allemaal tegelijkertijd te bléren.
Een wekker hoef ik dus nooit te zetten.

De sterrenhemel is al wat meer uitgebreider dan in Swedru, maar er is nog wat stoorlicht van Tamale en de verlichting rondom het huis.
Ik hoop dat ik in Mole park een prachtige sterrenhemel te zien krijg.