afscheid Swedru

Woensdag 28-10-2015
Mijn laatste werkdag in Swedru. Het voelt een beetje raar. Toch wel wonderbaarlijk dat ik me in zo'n korte tijd zo gewend heb aan deze mensen en hun levensstijl. Ik ga ze missen en ben tegelijkertijd ook benieuwd hoe mijn nieuwe werkplek zal zijn.
Het enige wat ik tot nu toe weet is dat Tamale very, very hot is, dat het eten niet lekker is en dat er slangen zijn. De mensen zouden stug en terughoudend zijn. Lijkt een beetje op Nederland. Limburgers en "Hollanders". Ik zie het wel, ik laat het gewoon over me heen komen. Net zoals ik tot nu toe heb gedaan.

Ik had mijn fototoestel meegenomen naar het lab en wonder boven wonder wilden ze allemaal poseren. Mijn heen- en terugweg vanaf de poort tot aan het lab, heb ik al lopend stiekem met m'n gsm gefilmd. Dat is natuurlijk een heel bibberige film geworden. Bovendien liep er bij de heenweg een collega mee, dus moet je kletsen en net doen alsof er niks aan de hand is.
Ik had ze ter afscheid wat cadeautjes meegenomen, nouja cadeautjes.......100 pennen ( want die zijn ze altijd kwijt en ze komen niet op het idee om aan ieder apparaat of bureau een pen te bevestigen), een aantal flacons handdesinfectie (hebben ze niet) en wat kleine plastic vergiet om de objectkglaazen in te doen als ze gedroogd worden. Want die liggen altijd los in de droogkast.
Ze waren dol enthousiast. Het was eigenlijk helemaal niks.
Maar nu,nu ik er gewerkt heb; weet ik wat dit laboratorium goed kan gebruiken. Ik heb ze beloofd om in Nederland op zoek te gaan naar medische materialen en deze via andere vrijwilligers naar Ghana te sturen. Ik hoop dat me dat gaat lukken. Gelukkig ben ik via mijn vrijwilligerswerk in Muziekcentrum de Bosuil met iemand in contact gekomen, die een overschot aan medische spullen heeft. Deze waren eigenlijk voor Polen bedoeld, maar dit was niet meer nodig. Misschien kan hij me helpen.

Mijn collega's en de directie, waren vol lof over mij...oh you work so hard, you work so good, so neat and stricktly.......ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij. Maar toch ook wel geëerd.
De administrator vertelde een anekdote: hij was met een vriend op het lab en had de bloedbuis nodig voor een ander onderzoek. Normaliter moeten ze dan flink zoeken (want ze zetten alles door elkaar, "pratsjen alles mar urrejens neer") en ik pakte de bewuste buis uit een rekje met ongeveer 100 bloedbuizen, er zo uit.
Ik kon me dat voorval nog herinneren en ook zijn gezichtsuitdrukking destijds.

Het werk was niet zwaar en er was geen werkdruk. Zij werken alleen niet efficiënt, niet hygiënisch en niet strikt. Alhoewel het hoofd wist hoe het eigenlijk moest en het liever anders zag.

TIA.....This Is Afrika.

Maar, de patiënten werden uiteindelijk wel geholpen en dat is het belangrijkste.

Het feit dat ik bij aanvang geen grote sponsor-pot of medische benodigdheden bij me had, vonden zij niet meer noemenswaardig. Hetgeen wat ik voor hen gedaan had vonden ze onbetaalbaar.
Wauw!